نیویورک پست: رهبران سالخورده آمریکا به سرای سالمندان نیازمندند
به گزارش وبلاگ کاتالوگ، ایسنا نوشت: حدود 1610 متر میان کاخ سفید تا کنگره آمریکا فاصله است و این فضایی عالی به منظور ساخت سرای سالمندان برای رهبران سالخورده ماست.
دکتر مارک سیگل دانشیار پزشکی و مدیر برنامه دکتر رادیو و تحلیلگر پزشکی فاکس نیوز با توجه به بحران سالخوردگی در میان مقامات ارشد آمریکایی از جمله جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا و گاف های متعدد او و اینکه به تازگی میچ مک کانل، رهبر 81 ساله جمهوری خواستار در مجلس سنا در مقابل وبلاگ کاتالوگ برای حدود یک دقیقه بدون هیچ حرکت و کلامی ماند و همراهانش ناچار او را به اتاق کارش بازگرداندند، در مطلبی برای نیویورک پست نوشت: از آنجایی که هیچ الزامی وجود ندارد که نمایندگان کنگره یا رؤسای جمهور آمریکا به طور داوطلبانه از سمت خود کناره گیری نمایند، به اعتقاد من باید برنامه هایی برای حمایت از آنها انجام گردد.
براساس قانون اساسی، برای برکناری یک قانونگذار آمریکایی در حال کار، به علت رفتارهای مُخل و آزاردهنده، دو سوم رای هر دو مجلس کنگره ضروری است، بنابراین من انتظار ندارم که به این زودی ها شاهد چنین چیزی باشم.
در خصوص رئیس جمهور، بیایید از اصطلاح توهین آمیز گاف برای توصیف سرگردانی دوره ای یا اشتباهات گسترده اش در بیان اینکه ما سرطان را درمان نموده ایم یا ننموده ایم یا اینکه چند نفر بر اثر کووید جان خود را از دست داده اند، استفاده نکنیم. این مهم نیست که او چقدر حین راه رفتن لخ لخ می نماید یا اینکه زمانی که از داروهای رقیق نماینده خون برای ضربان نامنظم قلب (فیبریلاسیون دهلیزی) استقاده نموده، چقدر خطرناک به زمین می افتد، چون با این حال من انتظار ندارم که متمم 25 برای حذف او مورد استناد قرار گیرد.
در همین حال، تماشا دستیار منتخب سناتور دایان فاینشتاین که به او می گوید در مجلس سنا چه بگوید یا چگونه رای دهد، به همان میزان نگران نماینده است. و در سوی دیگر، ما به طرز دردناکی شاهد میچ مک کانل، رهبر اقلیت سنا بودیم که در میانه سخنرانی خود تقریبا به مدت یک دقیقه خشکش می زند.
من هرگز او را معاینه ننموده ام، اما او اخیرا افتاده بود و باید بدانم که ام آرآی مغز او چه چیزی را نشان می دهد. بعلاوه می توانم به سناتور جان فترمن اشاره کنم که مطمئنا با لباس های غیررسمی یا سخنرانی نامنسجم اش اعتماد به نفس ایجاد نمی نماید.
اما سوال اصلی این است که او وقتی برای رای دادن یا حمایت از یک لایحه می رود، چقدر درک و فهم دارد. ما این را نمی دانیم. اما به نظرتان ما نباید بدانیم؟ آیا ما مردم آمریکا، حق نداریم در خصوص سلامتی و تندرستی ارشدترین قانونگذاران یا مدیران اجرایی خود اطلاعاتی داشته باشیم؟
مطمئنا آزمایش های شناختی یا ام آرآی مغزی هیچ گاه پیش احتیاج برای تصدی پست های بالا پس از یک سن خاص نخواهد بود، اما این حقیقت را تغییر نمی دهد که برای نمایندگی درست به نیابت از افرادی که شما را انتخاب نموده اند، شما حداقل باید معقول و منطقی باشید.
شاید شما حاضر باشید این رفتار را در پدربزرگ و مادربزرگ خودتان بپذیرید و حتی عاشقانه به آنها لبخند بزنید، اما آیا در خصوص رهبر دنیا آزاد هم همین احساس را دارید؟
متاسفانه این عدم شفافیت در خصوص شرایط سلامتی و تندرستی مقامات، چیز جدیدی نیست.
وودرو ویلسون، بیست و هشتمین رئیس جمهوری آمریکا در جلسه امضای معاهده ورسای، از عوارض آنفلوانزای اسپانیایی دچار توهم شده بود و در نتیجه، آلمان به دست انگلیسی ها و فرانسوی ها متحمل مجازات بیشتری شد.
ویلسون بعدا در حالی که هنوز رئیس جمهور بود، دچار یک سکته مغزی شدید شد و دولت اساسا به وسیله همسرش اداره می شد، با این حال تعداد کمی از اطرافیانش این را می دانستند.
بعلاوه در آخرین دوره ریاست فرانکلین روزولت، سی و دومین رئیس جمهوری آمریکا، او از افزایش شدید فشار خون رنج می برد و در نهایت بر اثر خونریزی مغزی درگذشت. و باز هم فقط حلقه نزدیکان او از شرایطش باخبر بودند.
این نوع پنهانکاری به کنگره هم کشیده شده است، جایی که سناتور استروم تورموند در آخرین سال زندگی خود قبل از اینکه در 100 سالگی بمیرد، شدیدا بیمار شد و سناتور رابرت برد علی رغم چندین دور بستری شدن در بیمارستان، تا 90 سالگی به خدمت ادامه داد.
سناتور مارک کرک 52 ساله هم در سال 2012 دچار سکته مغزی تقریبا کشنده شد و یک سال به مجلس سنا نیامد و بعد از آن پیروزمندانه بازگشت. بازگشت او الهام بخش بود، گرچه جزئیات کامل آن تا سال ها بعد معین نشد.
مسئله اصلی در اینجا هرگز به خودی خود شرایط سن و سال نبوده، بلکه در خصوص شفافیت و شرایط سلامتی رهبران آمریکاست.
همه ما می توانیم شجاعت یک رهبر بیمار یا سالخورده را درک کنیم که مبارزه می نماید و به این راحتی ها از زندگی دل نمی نماید و و تسلیم مرگ نمی گردد. ولی این بدان معنا نیست که آنها برترین افراد برای ارزیابی شرایط سلامت خودشان هستند، بلکه برعکس.
و آیا ما در یک دموکراسی حقی بر گردن رهبران نداریم که آنها واقعا نماینده ما باشند؟
شاید یک اقامت کوتاه مدت در سرای سالمندان که پیشنهاد دادم، به احیای یک سناتور یا رئیس جمهور ناتوان و عاجز یاری کند، اما اگر آنها به همگی ما لطف و مرحمتی نموده و صرفا بازنشسته شوند، بهتر باشد.
310310
دکتر مارک سیگل دانشیار پزشکی و مدیر برنامه دکتر رادیو و تحلیلگر پزشکی فاکس نیوز با توجه به بحران سالخوردگی در میان مقامات ارشد آمریکایی از جمله جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا و گاف های متعدد او و اینکه به تازگی میچ مک کانل، رهبر 81 ساله جمهوری خواستار در مجلس سنا در مقابل وبلاگ کاتالوگ برای حدود یک دقیقه بدون هیچ حرکت و کلامی ماند و همراهانش ناچار او را به اتاق کارش بازگرداندند، در مطلبی برای نیویورک پست نوشت: از آنجایی که هیچ الزامی وجود ندارد که نمایندگان کنگره یا رؤسای جمهور آمریکا به طور داوطلبانه از سمت خود کناره گیری نمایند، به اعتقاد من باید برنامه هایی برای حمایت از آنها انجام گردد.
براساس قانون اساسی، برای برکناری یک قانونگذار آمریکایی در حال کار، به علت رفتارهای مُخل و آزاردهنده، دو سوم رای هر دو مجلس کنگره ضروری است، بنابراین من انتظار ندارم که به این زودی ها شاهد چنین چیزی باشم.
در خصوص رئیس جمهور، بیایید از اصطلاح توهین آمیز گاف برای توصیف سرگردانی دوره ای یا اشتباهات گسترده اش در بیان اینکه ما سرطان را درمان نموده ایم یا ننموده ایم یا اینکه چند نفر بر اثر کووید جان خود را از دست داده اند، استفاده نکنیم. این مهم نیست که او چقدر حین راه رفتن لخ لخ می نماید یا اینکه زمانی که از داروهای رقیق نماینده خون برای ضربان نامنظم قلب (فیبریلاسیون دهلیزی) استقاده نموده، چقدر خطرناک به زمین می افتد، چون با این حال من انتظار ندارم که متمم 25 برای حذف او مورد استناد قرار گیرد.
در همین حال، تماشا دستیار منتخب سناتور دایان فاینشتاین که به او می گوید در مجلس سنا چه بگوید یا چگونه رای دهد، به همان میزان نگران نماینده است. و در سوی دیگر، ما به طرز دردناکی شاهد میچ مک کانل، رهبر اقلیت سنا بودیم که در میانه سخنرانی خود تقریبا به مدت یک دقیقه خشکش می زند.
من هرگز او را معاینه ننموده ام، اما او اخیرا افتاده بود و باید بدانم که ام آرآی مغز او چه چیزی را نشان می دهد. بعلاوه می توانم به سناتور جان فترمن اشاره کنم که مطمئنا با لباس های غیررسمی یا سخنرانی نامنسجم اش اعتماد به نفس ایجاد نمی نماید.
اما سوال اصلی این است که او وقتی برای رای دادن یا حمایت از یک لایحه می رود، چقدر درک و فهم دارد. ما این را نمی دانیم. اما به نظرتان ما نباید بدانیم؟ آیا ما مردم آمریکا، حق نداریم در خصوص سلامتی و تندرستی ارشدترین قانونگذاران یا مدیران اجرایی خود اطلاعاتی داشته باشیم؟
مطمئنا آزمایش های شناختی یا ام آرآی مغزی هیچ گاه پیش احتیاج برای تصدی پست های بالا پس از یک سن خاص نخواهد بود، اما این حقیقت را تغییر نمی دهد که برای نمایندگی درست به نیابت از افرادی که شما را انتخاب نموده اند، شما حداقل باید معقول و منطقی باشید.
شاید شما حاضر باشید این رفتار را در پدربزرگ و مادربزرگ خودتان بپذیرید و حتی عاشقانه به آنها لبخند بزنید، اما آیا در خصوص رهبر دنیا آزاد هم همین احساس را دارید؟
متاسفانه این عدم شفافیت در خصوص شرایط سلامتی و تندرستی مقامات، چیز جدیدی نیست.
وودرو ویلسون، بیست و هشتمین رئیس جمهوری آمریکا در جلسه امضای معاهده ورسای، از عوارض آنفلوانزای اسپانیایی دچار توهم شده بود و در نتیجه، آلمان به دست انگلیسی ها و فرانسوی ها متحمل مجازات بیشتری شد.
ویلسون بعدا در حالی که هنوز رئیس جمهور بود، دچار یک سکته مغزی شدید شد و دولت اساسا به وسیله همسرش اداره می شد، با این حال تعداد کمی از اطرافیانش این را می دانستند.
بعلاوه در آخرین دوره ریاست فرانکلین روزولت، سی و دومین رئیس جمهوری آمریکا، او از افزایش شدید فشار خون رنج می برد و در نهایت بر اثر خونریزی مغزی درگذشت. و باز هم فقط حلقه نزدیکان او از شرایطش باخبر بودند.
این نوع پنهانکاری به کنگره هم کشیده شده است، جایی که سناتور استروم تورموند در آخرین سال زندگی خود قبل از اینکه در 100 سالگی بمیرد، شدیدا بیمار شد و سناتور رابرت برد علی رغم چندین دور بستری شدن در بیمارستان، تا 90 سالگی به خدمت ادامه داد.
سناتور مارک کرک 52 ساله هم در سال 2012 دچار سکته مغزی تقریبا کشنده شد و یک سال به مجلس سنا نیامد و بعد از آن پیروزمندانه بازگشت. بازگشت او الهام بخش بود، گرچه جزئیات کامل آن تا سال ها بعد معین نشد.
مسئله اصلی در اینجا هرگز به خودی خود شرایط سن و سال نبوده، بلکه در خصوص شفافیت و شرایط سلامتی رهبران آمریکاست.
همه ما می توانیم شجاعت یک رهبر بیمار یا سالخورده را درک کنیم که مبارزه می نماید و به این راحتی ها از زندگی دل نمی نماید و و تسلیم مرگ نمی گردد. ولی این بدان معنا نیست که آنها برترین افراد برای ارزیابی شرایط سلامت خودشان هستند، بلکه برعکس.
و آیا ما در یک دموکراسی حقی بر گردن رهبران نداریم که آنها واقعا نماینده ما باشند؟
شاید یک اقامت کوتاه مدت در سرای سالمندان که پیشنهاد دادم، به احیای یک سناتور یا رئیس جمهور ناتوان و عاجز یاری کند، اما اگر آنها به همگی ما لطف و مرحمتی نموده و صرفا بازنشسته شوند، بهتر باشد.
310310
منبع: خبرآنلاین